Στην πολιτική ο χρόνος είναι πυκνός και αδυσώπητος.
Μια βδομάδα μετά, το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου μοιάζει σαν να έγινε πριν μήνες. Κι οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία φαντάζουν μακρινό παρελθόν. Πανίσχυροι πολιτικοί όπως ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος και εσχάτως ο Σαμαράς, αποτελούν πλέον μέρος της ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Αργά ή γρήγορα και ο σημερινός πρωθυπουργός θα γίνει παρελθόν. Όμως σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο ισχυρότερος παράγοντας στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Είναι ο μόνος που δείχνει να έχει παρόν και μέλλον. Αντίπαλον δέος, στο κόμμα του αλλά και στην αντιπολίτευση, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει.
Η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και πολύ καιρό, για την ακρίβεια από το 2009, σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Βυθισμένη στην ύφεση. Με τρομακτικά ποσοστά ανεργίας ιδίως ανάμεσα στους νέους. Με μεγάλο αριθμό πολιτών κάτω από το όριο της φτώχειας. Με ανοργάνωτο και δυσλειτουργικό κράτος που συχνά ταλαιπωρεί τους πολίτες του και τις επιχειρήσεις. Υπερχρεωμένο. Με μηδενική αξιοπιστία ανάμεσα στους εταίρους του. Για να έχει ελπίδα η χώρα, χρειάζεται πρώτα και κύρια δύο συν ένα πράγματα: ηγεσία και πολιτική συναίνεση. Και να αντέξει, παρά τις δυσκολίες, να παραμείνει στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ.
Ο πρωθυπουργός, παρά την απειρία του, είναι ο μόνος που μπορεί να αποτελέσει τον ηγέτη που σήμερα έχει ανάγκη η χώρα. Είναι νέος, πολιτικά συγκροτημένος, χαρισματικός στην επικοινωνία, προσηνής, στο πρόσωπο του ο λαός βλέπει έναν έντιμο νέο άνθρωπο που δίνει μάχες με γνώμονα το συμφέρον του λαού. Κάποιες κερδίζει, άλλες χάνει, όμως προσπαθεί. Μια ελάχιστη πολιτική συναίνεση φαίνεται επίσης ότι είναι εφικτή. Με την κοινωνία να είναι σε συντριπτικό ποσοστό υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη και με τον πρωθυπουργό να πολιτεύεται εντός αυτού του πλαισίου, η απαξιωμένη αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να στηρίξει την κυβέρνηση. Κανένας από τους προκατόχους του δεν είχε τη στήριξη που σήμερα απολαμβάνει ο έλληνας πρωθυπουργός στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Η στήριξη αυτή είναι αναγκαία, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο κυρίως στο εξωτερικό. Η κρίση αξιοπιστίας δεν αγγίζει μόνο την παρούσα διακυβέρνηση, αλλά συνολικά το ελληνικό πολιτικό σύστημα και την Ελλάδα ως κράτος. Η τραγική αυτή εικόνα μπορεί να αναστραφεί με μεγάλη προσπάθεια σε βάθος χρόνου και μόνο αν το πολιτικό σύστημα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Θετικά δείγματα έχουν ήδη καταγραφεί. Χρειάζεται συνέχεια και συνέπεια.
Πρώτος στόχος είναι να αποφευχθεί η χρεοκοπία, να εξομαλυνθεί η κατάσταση στον τραπεζικό τομέα και να τεθεί σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα που θα πείθει τις αγορές αλλά κυρίως την ελληνική κοινωνία για τη βιωσιμότητά του. Ο ελληνικός λαός μπορεί να ανεχθεί πρόσθετες επιβαρύνσεις αν πειστεί ότι οι θυσίες του μπαίνουν σε ένα βαρέλι που έχει πάτο. Κι αν βλέπει ότι η κατανομή των βαρών γίνεται δίκαια, από μια κυβέρνηση που δεν εμπλέκεται σε φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς. Για να μπορέσει η όποια κυβέρνηση να δημιουργήσει συνθήκες ανάπτυξης, που με τη σειρά της θα φέρει νέες θέσεις εργασίας, χρειάζεται κράτος. Όχι περισσότερο ή μεγαλύτερο, αλλά αποτελεσματικότερο κράτος. Χρειάζεται οι βασικές δημόσιες-κρατικές λειτουργίες να δουλεύουν με οργάνωση, προγραμματισμό, στόχους, χρονοδιάγραμμα, λογοδοσία. Η εντύπωση, που προκύπτει κυρίως από την εικόνα που εκπέμπει το ελληνικό κράτος, ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, ανοργάνωτοι, επιπόλαιοι, μη επαγγελματίες, είναι ντροπιαστική και άδικη, και πρέπει να ανατραπεί. Εδώ ο πρωθυπουργός έχει να κάνει πολλή δουλειά.
Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει την πολυτέλεια να αποτύχει. Δεν το αντέχει ούτε η ευρωπαϊκή αριστερά, ούτε πολύ περισσότερο η χώρα. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα τα καταφέρει. Το βέβαιο πάντως είναι ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να πετύχει. Του το εύχομαι ολόψυχα, και για την αριστερά και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
Δημοσιεύτηκε και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Βασίλης Πρωτοπαπάς
