Η πρακτική της Έβελυν Αναστασίου αντλεί έμπνευση από ετερόκλητες μουσικές παραδόσεις, επιχειρώντας να δημιουργήσει μια οπτικό-ηχητική συνθήκη, με σκοπό την ενεργοποίηση νέων τρόπων συσχέτισης και επικοινωνίας μέσα από τη συνάρθρωση φαινομενικά ασύμβατων κόσμων: από την επαναστατική ενέργεια της σύγχρονης πανκ μουσικής σκηνής έως την αρμονική συνεργασία των μελών μιας συμφωνικής ορχήστρας και την ενθουσιώδη –στα όρια της παραληρηματικής– χαρά των μεταπολεμικών κινηματογραφικών μιούζικαλ.
Η συνάρθρωση ετερόκλητων και εκ πρώτης όψεως
